Nereye gitsek, kimi ziyaret etsek devlet başkanı gibi karşılandığımız bir Pakistan yolculuğu yaptık. Kilometrelerce uzaktan onlar için gelmemiz onları çok mutlu etmişti.
Yetimhaneleri ziyaret ettik, yetim çocuklarla oyunlar oynadık, yetim ailelerine sağmal hayvan ve dikiş makineleri hediye ettik. Artık kimseye muhtaç olmadan kendi geçimlerini sağlayabilecek olmaları beni çok heyecanlandırdı. Bu aslında küçük bir hediyeymiş gibi görünse de, ne anlam ifade ettiğini bir annenin gözlerini gördüğümde anladım. Yaşlı gözlerle bana sarıldığında neden burada olduğumu, o güne kadar kendime dert edindiğim şeylerin ne kadar küçük olduğunu anladım.
Hatırladığımda halen yüreğimi burkan bir hatıram daha var. Yetim kız çocuklarının eğitim gördüğü bir okulu ziyaret etmiştik. Ayrılmak üzereyken kızlardan bir tanesi yanıma geldi ve: “Biz kardeşiz değil mi?” diye sordu. Ben de: “Tabii ki, hepiniz benim kardeşimsiniz” dedim. “O zaman kardeşlerini bırakıp gitme” dedi. Ayrılmak zaten zor geliyordu, bir de bu cümleyi duyunca ne diyeceğimi bilemedim. Türkiye’ye döndüm ama kalbim orada kaldı.