Arakan sınırındayım. Bir grup Rohingya ile Bangladeş’e geçmeye çalışıyoruz. Bindiğimiz tekne iki çocuğa emanet. İçlerinden daha küçük olanı içeri dolan suyu elindeki kovayla boşaltmaya çalışırken diğeri kaptanlık yapıyor. Bizi karşıya geçirebileceklerinden emin değilim. Sanki her an batacakmış gibi ilerliyoruz. Aklıma kötü şeyler getirmemeye çalışıyorum. Dibindeki çatlakları gördükçe teknenin ne kadar eski olduğunu fark ediyorum. Kim bilir kaç katliama tanıklık etmiş, kaç hikayeyi taşımış bir ülkeden diğerine?
Toprağından sürgün edilen 600 bin Müslüman için ARAKAN yazıp 3072'ye göndererek 5 TL bağışta bulunabilirsiniz.
Gözlerimi teknenin içinde biriken sudan ayırınca bir kız çocuğuyla göz göze geliyorum. Kucağında daha küçük bir çocukla gözyaşları içinde bir şeyler söylüyor. Önce anlam veremiyorum, bir şarkı, tekerleme olduğunu düşünüyorum. Peki öyleyse neden ağlıyor? Biraz daha yaklaşıp dinlemeye başlıyorum. Bir dua herhalde? Biraz daha yaklaşıyorum. Evet, Rahman suresi bu, “O hâlde, Rabbinizin hangi nimetlerini yalanlıyorsunuz?” sorusunun defalarca geçtiği sure.
Kim bilir geride neler bıraktı? Yanında annesi veya babası yok, artık bir evi, bir vatanı da yok. Fakat dilinde “O hâlde, Rabbinizin hangi nimetlerini yalanlıyorsunuz?” ayeti dönüp duruyor. Tekneden indiğimizde o diğer mültecilerle birlikte kamplara gidebilmek için yollara düşüyor, bense ertesi gün dönmek üzere Cox’s Bazar şehrine doğru yola koyuluyorum.