Elazığ depreminde üç gün
İki gün boyunda enkazın etrafında dolaşan siyah bereli 45 yaşlarında biri dikkatimi çekti. Yanına gittim. Sesi bağırmaktan kısıldığı için duymakta zorlanıyorum. Turgut abi. Kendisi dışarı çıkabilmiş. İçeride hanımı ve beşinci sınıfa giden oğlu Ömer kalmış. İki gün boyunca battaniyeye sarılmış halde bekledi. Acı haberi ikinci günün akşamı aldı. Oğlu ve eşi rahmetli olmuştu.
Kutu gibi bir evin sakini
Maglaj’ın bir köyünde Zehrija teyzenin evine yaklaştık; dışı eskimiş, camlarından biri kırık, perdeyle kapatılmış, kutu gibi bir ev. Tıkladığımız kapı biraz bekleyince açıldı.
Bir yetimin hayali
Abbas'ın hayali beni epey heyecanlandırdı. Evdeki tüm çocuklara birer oyuncak hediye edip evden ayrıldık. Amir’in ve Abbas’ın parıldayan gözleri hâlâ aklımda.
Gönül dili
Yaşlı, genç, kadın, erkek yolumuzu gözlüyormuş. Mutluluklarını gözlerinden anlayabiliyorum. Konuşma dilimiz ortak olmasa da gönül dilimiz bir.
Bir yolculuktaki “ilk”ler
Namazdan sonra kardeşlerimizle bayramlaştık. O sırada meydanın etrafında toplanan farklı dinden birçok insanın bizi ilgiyle izlediğini farkettim.
Amani'nin adanmışlık hikayesi
"Biz önce kendimizi, ailemizi ve çevremizi, sonra da bize destek olan İHH’yı tanıdık diyorlar. Küçük elleriyle işaretler yaparak teşekkür ediyorlar. "
Burkina Faso’da memleket havası
Okul bahçesindeki yetimhaneye girdiğimizde çocuklar bizi öyle sıcak karşıladı ki, sarılmalara doyamadık. Uzun zaman sonra kavuştuğunuz akrabalarınızın olduğu memleket havası vardı ortamda.
Kabul olmuş duam
Beş saatlik yolculuğun ardından Titao şehrine ulaştık. Dualarım kabul olmuştu. Kapıyı açar açmaz önümüzde Malcolm X Lisesi, sağımızda ve solumuzda sıralanmış öğrenciler ve gerçekleşen hayalim ile karşı karşıyaydım.
“Buraya yalnızca siz geliyorsunuz”
İHH’nın kurban çalışmalarına şahitlik etmek için Azerbaycan’a ve Gürcistan’a gittik. Bayram namazının ardından kurbanlarımızı kesip evlere dağıtmaya başladık. Türkiye’den geldiğimizi öğrenen Ahıska Türkleri, büyük bir ilgiyle karşıladı bizi.